6. Novia a la fuga.

"And since you have been gone

I bite my nails for days and hours

And question my own questions on and on" 

Shakira - Illegal

      Moje słowa nie zatrzymały Gerarda. Odszedł. Leci do Anglii. Nie wiem na jak długo. Nie wiem czy w ogóle kiedyś wróci. W tej chwili nie jestem gotowa na ten ślub. Dzięki Deulofeu zrozumiałam, że nie byłam na niego gotowa. Przyjęłam oświadczyny i planowałam ślub aby nie zranić Rubena. Ale przy tym mocno skrzywdziłam Gerarda.          Podeszłam do limuzyny i zdecydowanym ruchem otworzyłam drzwi. 

- Jedziemy? - zapytałam Rubena i kierowcę

- No pewnie słońce. Co Gerard chciał od Ciebie? - zapytał zaciekawiony a ja poczułam, że łzy zaczęły napływać mi do oczu. 

- A nic takiego. 

     Po 10 minutach jazdy byliśmy pod kościołem. Ja wciąż myślałam jak się z tego ślubu wykręcić. Nie mogę być z Rubenem, tylko z litości. Nie będę go raniła brakiem uczucia z mojej strony.  

- Laura, ja muszę na chwilę iść do biura parafialnego, ale Ty tutaj na mnie zaczekaj. - powiedział Ruben i pocałował mnie w policzek. 

- Nie ma sprawy. - uśmiechnęłam się. 

    Lepsza okazja do ucieczki się nie zdarzy! Teraz mam tą szansę. Złapałam telefon i zadzwoniłam po Jordiego. Nigdy się z nim nie dogadywałam, ale nie miałam teraz innego wyjścia. 

   Jordi od razu odebrał. Jak zapytałam go gdzie jest to odpowiedział, że jeszcze w domu. Poprosiłam go aby po mnie przyjechał. Pan Alba zgodziła się o dziwo bez żadnego wahania. Powiedział, że będzie za 10 minut. 

     Mój brat przyjechał punktualnie. O nic nie pytał, tylko kazał mi wsiąść do auta. Ruszył z impetem spod kościoła i pojechał w stronę Camp Nou. Nie miało być dzisiaj meczu, więc byłam zdziwiona po co tam jedziemy.  Jednak nie to było najważniejsze. Ruben ciągle do mnie wydzwaniał a ja nie miałam na tyle odwagi, żeby odebrać telefon od niego. Nie byłam w stanie mu powiedzieć, że uciekłam ze ślubu. Jest jeszcze na to za wcześnie. Później, kiedy troszkę ochłonę wytłumaczę mu wszystko i opowiem całą historię. Może mnie zrozumie i mi wybaczy, bo  nie chcę całe życie być z nim pokłócona. Może będziemy przyjaciółmi. Cały czas będę w to wierzyć. 

- Może teraz porozmawiamy? - zapytał Jordi

- Jasne. Dawno nie rozmawialiśmy. Chyba muszę Ci parę spraw wyjaśnić. 

- Ale Laurka, pamiętaj, jeśli nie masz siły, to nie musisz tego robić. Kocham Cię siostrzyczko i chcę dla Ciebie jak najlepiej. - pocałował mnie w czoło

- Ja Ciebie też Jordi. Nie miałam się komu wygadać i dlatego narobiłam tyle błędów. Muszę Ci wszystko powiedzieć. Może Ty mi pomożesz. 

- No to mów.  - zachęcał Jordi 

- No więc wszystko zaczęło się od kłótni z tatą. - zaczęłam opowiadać. 

        Opowiedzenie całej historii zajęło mi dobre 30 min. Jordi słuchał mnie z przejęciem i pocieszał jak tylko poczułam się gorzej. Dzięki tej krótkiej rozmowie zrozumiałam, że Jordi jest moim bratem i mogę na nim na prawdę polegać. 

     Cała ta rozmowa dała mi siły. 

___________________________________

Taki trochę krótki rozdział wyszedł.

Liczę na wasze komentarze, bo jest ich coraz mniej :c Chcecie kolejny rozdział?  To się postarajcie o 12 komentarzy :* 
https://www.facebook.com/events/653343141379793/?ref_notif_type=like&source=1 - bierzemy udział !!